Artikeldatabank

Op je teentippen, met je neus hoog in de Schotse lucht ruik je de vage geur van gist en gemoute gerst. In de verte ontwaar je een pagodevormige schouw op het dak van de volgende whiskystokerij. Langs de Speyside Way wandelen doe je met al je zintuigen.

Enkele jaren al verkiezen we steevast Nationale Parken in Italië als wandelbestemming. Na de Maiella, de Sibillini en de Abruzzo stond afgelopen zomer het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni op het programma. Het uitgestrekte gebied bleek een parel in Campanië, een arme regio met één grote troef: lekkere mozzarella di buffala.

Al eeuwenlang beklimmen pelgrims de 3.558 m hoge Rocciamelone om er te bidden bij de Madonna della Neve. Ignace Fermont klom in hun voetsporen naar het hoogste bedevaartsoord van Europa.

Alle wegen leiden naar Rome, al eindigde die van Gilbert Bastiaensen in Assisi. Vanuit vertrekpunt Firenze goed voor 240 km wandelen door prachtige Toscaanse en Umbrische landschappen.

Wandelen doorheen de Monti Lattari is een aparte belevenis, zo vertellen vijf wandelaars van GR-Antwerpen.

Geen berg in de zuidwestelijke Italiaanse Alpen die meer tot de verbeelding spreekt dan de Monviso. De Romeinen hadden er al een naam voor – Mons Vesulus – en dachten dat het de hoogste berg van de Alpen was. Niet verwonderlijk, want met zijn 3841 meter steekt de Monviso hoog boven de omliggende bergen uit.

‘Dans le silence et la solitude on n’entend plus que l’essentiel’. Zo staat het bij het binnenkomen van Aubrac op een zuil langs GR 65, één van de historische pelgrimswegen op Franse bodem. De woorden hadden in 2004 indruk op mij gemaakt, omdat zij een weerspiegeling zijn van iets dat ik al jaren in de zachte delen van mijn ziel vermoedde. Elk jaar een aantal weken alleen op stap gaan is voor mij intussen een noodzaak geworden. Deze zomer was dat op de Via Francigena, een oude historische pelgrimsroute naar Rome die stilaan uitgroeit tot een waardig alternatief voor Compostela. Ik stapte 361 km, van Lucca naar Rome. Een greep uit mijn dagboeknotities.

Gaelic voor ‘duizendmaal welkom’. Zo voel ik mij ook in Schotland. Een gastvrijheid die wij een beetje hebben verleerd. Maar het landschap geeft de doorslag. Er zijn weinig plaatsen waar je de natuurelementen intenser ervaart dan in de omgeving van de Schotse Lochs, Glens en Bens. Wat ons verstand moeilijk vat, herkent ons lichaam meteen: de eeuwigheid van een berg, de dwingende kracht van de wind, en de rust van het meer.

Ligurië is als wandelgebied niet erg bekend, maar door en over de bergen aan de noordelijke rand van de regio loopt een wandelpad dat 420 km lang is. Deze ‘Alta Via dei Monti Liguri’ gaat terug op de vele muildierpaden die vroeger werden gebruikt door kooplieden, houthakkers en boeren.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

Geelgroene alpenweiden omzoomd door donkergroene bossen en bleekgrijze, naar de blauwe hemel reikende rotsformaties. Tot zover het kleurenpalet van onze Dolomietentrektocht door het Eisack-, het Vilnösser- en het Grödendal.

Wat in Zwitserland en Oostenrijk een ‘Höhenweg’ is, noemen Italianen een Alta Via. Een sportieve uitdaging dus, midden in de ruwe schoonheid van de Dolomieten. Alta Via 4 staat bekend als de kortste, maar ook de meest technische, met enkele via ferrata’s op het traject en een aantal andere vlakbij. Een klettersteiguitrusting is dus onontbeerlijk.

De Grande Traversata delle Alpi – kortweg GTA– doorkruist in 65 etappes de westzijde van de Italiaanse Alpen. Tien jaar geleden vertrok Ignace op het noordelijkste punt, aan de Zwitserse grens. Twee jaar later pikte Bart in. Aan een ritme van één week per jaar bereikten ze afgelopen zomer de Middellandse Zee, helemaal in de ban van de regio.

Als we de makers van bekende natuurdocumentaires zouden geloven moeten we naar verre en afgelegen plaatsen reizen om prachtige en ruwe natuur te zien. Niets is minder waar. In de Alpen, op enkele uren rijden van België, vind je tal van unieke natuurgebieden.

Sneeuwschoenwandelen wordt door steeds meer natuurliefhebbers ontdekt als dé manier om de rust van een winterlandschap te ervaren. Na de Vogezen en de Jura hebben ook veel Alpenregio’s dit gat in de markt ontdekt. Pioniers zijn de Franse Queyras, het Zwitserse Val d’Hérens, het Brandnertal in Oostenrijk en ook het Sarntal in Zuid-Tirol.

Grillige kalkbergen, mysterieuze karstvlakten en een zee van bloemen: het Parco del Marguareis is een fascinerend wandelgebied. Maak kennis met het meest onderschatte natuurpark van de Italiaanse Alpen.