Artikeldatabank

Niemand in de Lage Landen die de Pyreneeën beter kent dan Ton Joosten. Al bijna een kwarteeuw doorkruist deze Nederlander de bergketen. Meestal te voet en alleen, gewapend met tent, rugzak en fotocamera. In 1997 verscheen zijn eerste wandelgids. Later volgden er nog zes. En tussendoor bracht hij een fotoboek uit met de toepasselijke titel ‘Mijn Pyreneeën’.

Oude pelgrimswegen beleven een opmerkelijke revival. Maar wie vandaag aan een pelgrimstocht begint, doet dat met een andere ingesteldheid dan in de Middeleeuwen, zegt Dirk Aerts van het Vlaams Compostelagenootschap. “Voor de moderne pelgrims is onderweg zijn veel belangrijker dan aankomen. Vroeger was het net omgekeerd.”

Het huis van Marc Sedeyn ademt wandelen. Aan de muur hangt een enorme kaart met de route van Gent naar Compostela. Daarnaast in een grote kader tientallen wandelmedailles. Boekenkasten staan vol met mappen, GR-nummers op de rug. “Ik geef toe, ik ben goed gebeten”, zal Marc midden in het interview zeggen. De nagel op de kop.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

Ieder van ons heeft in zijn agenda wel eens dagen die maanden op voorhand met rood omcirkeld zijn. Voor geen geld van de wereld te missen! In de agenda’s van 17 vriendinnen uit Oost-Vlaanderen zijn dat drie dagen: het jaarlijkse wandelweekend in de Ardennen. Voor de wandelingen en de GR-paden natuurlijk. Maar vooral voor de gezelligheid. En gezellig was het zeker, aan tafel bij Patricia, Nadine, Rita en Anne-Marie.

In de ban van Frankrijk. Niet omwille van de wijn, de zon of de cols, maar omdat het een paradijs is voor wandelaars. Met Jan Van Meirvenne hebben we een fan én een kenner in eigen GR-kringen rondlopen. Tijd voor een gesprek over het land dat tevens de bakermat van GR is.