Artikeldatabank

Na maanden blogs lezen, plannen, kampeergerief stikken en knutselen is het eindelijk zover: de John Muir Trail (JMT). Een tocht van 355 km dwars door de High Sierras van Happy Isles in Yosemite tot de 4421 meter hoge piek van Mount Whitney. Kan de JMT zijn naam als mooiste lange af standswandeling in de VS waarmaken?

Papa’s die graag wandelen hebben soms een curieuze droom. Dan nemen zij vrouw en kinderen op sleeptouw bij de realisatie van hun visioen: te voet van de Noordzee naar de Middellandse Zee. Goed nieuws voor hun ‘volgers’: de route en de gids van het Vlaamse deel van de tocht zijn opgefrist. Een leidraad om welgezin op zoek te gaan naar het verre horizonten én nieuwe woorden.

Een GR-tweedaagse mag een ietsje meer zijn dan wandelen. Onderweg mengen we ons onder de bewoners van twee kloosters. De ontmoetingen wisselen tussen een nobel verheven en een zinnelijk werelds bestaan, tussen totale onthechting en een milde vorm van pure genotzucht.

Eind november 2015 liepen Moiken uit Duitsland en José uit Portugal langs de Damse Vaart België binnen. Een half jaar eerder waren zij in Tallin aan hun tocht langs het Europese kustpad E9 begonnen. Een half jaar later eindigde hun grote kustavontuur in Lissabon. Wandelen leek hen gewoon leuker om een sabbatjaar te vullen dan de hele tijd vliegtuigen nemen.

De meeste pelgrims sluiten in Rome hun voettocht af, maar ik vertrek zuidwaarts. Naar de havens in Puglia waar in de middeleeuwen de boten naar het Heilige Land vertrokken. Het pad is geplaveid door de voeten van miljoenen pelgrims, soldaten, landheren, kooplui, hoeren en avonturiers. Hun sporen vind ik niet meer terug, maar ik volg hun route dwars door dit minder gekend stukje Italië.

De twee hoogste kerktorens van Nederland, de Utrechtse Dom en de Amersfoortse Lange Jan, hebben helemaal geen kerk, maar zijn wel het centrum van twee bruisende steden. En tegelijk ook twee hoogtepunten op het 162 km lange Utrechtpad.

Tussen het Waalse Land van Herve en het Nederlandse Mergelland ligt de Voerstreek. Een Vlaams natuurparadijs voor GR-stappers, maar ook voor knooppuntwandelaars. Wij stapten een tweedaagse combinatie, met als overnachtingsplaats de centraal gelegen Jeugdherberg De Veurs.

Vier etappes van de Échappée Jurassienne, een langeafstandspad dat in trapjes omhoogklimt richting Zwitserse grens, leiden ons door een boeiend stuk van de Haut-Jura. Een verhaal over karstlandschappen en kazen, over almen en hoenen, over gele wijn en pijpen.

De Sallandse Zandloper voerde me van het Nationaal Park De Sallandse Heuvelrug naar de uiterwaarden van de IJssel. Van een ruw bos- en heidegebied door een landbouw- en kanaallandschap naar een majestueuze rivierdelta. Mét een hoogteverschil van 65 meter – naar Nederlandse normen al heel wat…

De Getevallei maakt deel uit van het grotere Hageland en is een klein maar fijn onbekend stukje Vlaanderen. Twee dagen stapten we op het wandelnetwerk en verloren daarbij nooit de kerktoren van Zoutleeuw uit het oog. Of toch bijna!

Het Carian Trail is een 820 km lang pad door Zuidwest-Turkije, genoemd naar de Carische beschaving uit de klassieke oudheid. Wij namen al wandelend een duik in de geschiedenis van deze regio en kozen voor het traject door het Bozburun schiereiland, goed voor zes stapdagen.

Auteur en bergfanaat Ton Joosten woont intussen vijf jaar in een klein dorp in de Pyreneeën, daarom polsten we hem naar een tochtvoorstel. Onze verwachtingen waren niet min: hoog in de bergen, uitdagend, basic en toch haalbaar. Het werd de Pass’aran. Een voltreffer!

Pelgrimsroutes in Scandinavië winnen langzaam maar zeker aan populariteit. De St. Olavsleden loopt van de Zweedse oostkust naar Trondheim in Noorwegen. Een 580 km lange tocht over het idyllische Zweedse platteland naar het Scandinavische hoogland en via de Noorse bergen naar de Atlantische Oceaan.

In het uiterste noorden van Ierland ligt het wondermooie Donegal. Geen horden toeristen hier, maar jammer genoeg ook geen officieel langeafstandspad. Wij stippelden dan maar ons eigen wandeltraject uit en volgden de rode pijl op ons kompas noordwaarts tot Tory Island. Daar gingen we op audiëntie bij de koning.

Zee en duinen? Check! Polders en grasdijken? Check! Historische stadjes? Check! Meren en rivieren? Check! Bossen en heide? Check! Veengebieden? Check! Alleen heuvels vind je niet op het Groot-Frieslandpad. Hoewel de duinen soms kuitenbijters zijn.

Voor een aquarelliste is de Famenne een onuitputtelijke inspiratiebron. De wandelende fotograaf kan hier fotowedstrijden winnen. Maar die laatste mag het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. Want een meester-schamateur kan zijn pad kruisen.

“Het mooie aan Schotland is dat je kan gaan en staan waar je wil. Meng dat met de grilligheid van het landschap en je hebt een paradijs voor avontuurlijke trekkers.” Ook al skypend voel je meteen de passie waarmee de jonge Nederlander Sjoerd Tel over zijn tweede thuisland spreekt.

Op de Westelijke Jordaanoever kunnen wandelaars letterlijk uit hun comfortzone stappen. Te voet maken de clichés van krantenkoppen langzaam maar zeker plaats voor menselijke gezichten.

Een tocht van Buggenhout, het geografische middelpunt van Vlaanderen, naar de Waalse tegenhanger Yvoir, dat was het doel. GR 126 werd het middel. Na vier etappes waren we aanbeland in Jemeppe-sur-Sambre, tijd voor het vervolg.

Tot de beste manieren om een land en haar landschap te doorgronden, behoort: er te gaan wonen. Of, als dat praktisch niet uitkomt: je er op eigen kracht door te bewegen, wandelen bijvoorbeeld. Haar scherpe kantjes, haar zachte rondingen, haar zuchtjes en briesjes, je voelt ze dwars doorheen je voetzolen tot in je kuiten en je longen. En wat als je er woont én wandelt? Dat moet het summum zijn.

Weinig mensen associëren Turkije met een winterslandschap. Toch zorgt het continentale klimaat van Centraal-Turkije niet alleen voor warme zomers, maar ook voor witte winters met dikke sneeuwtapijten. Onze tocht op sneeuwschoenen begint in het ongerepte Aladaglargebergte en eindigt in het sprookjesachtige, zachtglooiende Cappadocië.

Een tocht van Buggenhout, het geografische middelpunt van Vlaanderen, naar de Waalse tegenhanger Yvoir, dat was het doel. GR 126 werd het middel. Gespreid over zeven etappes en 190 kilometer leerden we ons land op een andere en vooral verrassend mooie manier kennen.

GR 512 is een klassieker onder de Vlaamse wandelpaden, maar kreeg recent behalve een nieuwe topogids ook een nieuwe naam: Brabantse Heuvelroute. Zowel de naam als de gids zijn verdiend, en de route heeft nog een belangrijke troef: haar bereikbaarheid met het openbaar vervoer. Zo kan je de etappes zo lang of zo kort maken als je zelf haalbaar vindt.