Artikeldatabank

Vier maanden, dat was de tijd die we hadden om er met ons 2,5 jarig zoontje op uit te trekken. Dat het op de fiets zou zijn, stond snel vast. Maar waar? Onze bucketlist was lang, maar de ene bestemming zou de grootouders al wat meer slapeloze nachten bezorgen dan de andere. We schrapten de écht avontuurlijke landen van de lijst: geen inentingen of malariapillen, geen onverstaanbare talen, geen ontvlambare regio, … Wat dacht je van Nieuw-Zeeland of Noord-Amerika? Hoe minder lang vliegen met een kleine dreumes, hoe liever. Noord-Amerika dus.

Na een lange treinrit stonden we eindelijk in Zagreb, klaar voor een fietstocht dwars door het land richting Dubrovnik. Het werd een onvergetelijke ervaring langs ongerepte natuurparken, azuurblauwe kuststroken, historische gebouwen en betoverende eilandjes. Wat opviel was het schrille contrast tussen de desolate dorpen in het binnenland en de toeristische kuststreken. Wat bijbleef was de Italiaanse, Oostenrijkse, Griekse en Hongaarse invloed op cultuur en gastronomie, de impact van de recente burgeroorlog en de mediterrane ziel van steden als Split, Dubrovnik en Zadar.

De vraag naar een lezing over langeafstandsfietsen in Wallonië bracht mij op een spoor. Nadat ik de Vennbahn en alle RandoVélo’s en RAVeL’s op een kaart had samengebracht, zag ik plots de mogelijkheid voor een grote lus. Mijn ‘Rondje Ardennen’ was geboren.

In het derde en laatste deel van onze abdijbierenroute gidsen we je door het Vlaamse land, op zoek naar de beste tripel en bruine. En wat zou Vlaanderen zijn zonder de koers? Op onze tocht over Vlaamse wegen zijn wielerhelden nooit veraf…

Alsof ik een kind ging baren, zo was het. Negen maanden zaten er immers tussen het boeken van mijn vliegticket naar Nieuw-Zeeland en de reis zelf. Negen maanden van plannen, die plannen keer op keer veranderen en dan het lange wachten. Tot ik er plots stond, met de fiets in de startblokken in Christchurch, klaar om enkele weken te trappen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland.

Nadat we twee jaar geleden voor het eerst in Marokko fietsten, wisten we al dat het niet bij één keer zou blijven.

Na eerdere fietsvakanties in Denemarken, Nederland en Duitsland namen we ons voor om in de zomer een grote tocht te maken richting Bremen. Op de oever van de Weser zouden we de Sprookjesroute volgen, langs stadjes en steden die het decor vormen voor de wondere wereld van de gebroeders Grimm.

Papa droomde al ongeveer zijn hele leven van een fietstocht naar Santiago de Compostela. Maar elk jaar bracht wel een nieuw excuus om het niet te doen. Tot mijn broer en ik de koppen bij elkaar staken om daar verandering in te brengen.

Ooit was het een mooie droom, daarna een geweldige belevenis en nu een dierbare herinnering. Annelies en Björn vertrokken begin juli 2016 met hun kinderen Vic en Liv (toen 7 en 9) voor een fietstocht van 14 maanden door Europa. “Velen zien alleen de bezwaren, wij beslisten ervoor te gaan. En we leerden: met een beetje flexibiliteit wordt véél mogelijk.”

Een weekend nadat de officiële elfstedentocht per fiets gereden is, zetten wij koers richting Friesland. Het doel: ongeveer hetzelfde parcours aftrappen, maar dan op ons eigen ritme.

Drie aangrenzende landen, veel water en een flinke portie geschiedenis, inclusief een dikke laag werelderfgoed, tot zover het stoofpotje waarvan je 500 km lang kan smullen op de SaarLorLux fietsroute. In dit nummer fietsen we het tweede gedeelte, via het Groothertogdom terug naar Trier.

Twintig jaar geleden trok ik op prospectie naar Vlieland en Terschelling voor de verre voorganger van Op Weg, later fietsten we met kinderen en kleinkinderen op Texel. De aantrekkingskracht van de Wadden bleek te sterk en de mooie nazomer van 2016 trok ons opnieuw noordwaarts.