Artikeldatabank

Na zijn tocht langs de Belgische taalgrens trekt onze redacteur er opnieuw op uit, ditmaal langs de landsgrenzen van ons kleinste buurlandje. In vijf afleveringen waagt hij zich aan talloze oversteekjes naar Wallonië, Frankrijk of Duitsland en geniet vooral van de vele schilderachtige landschappen. Dit keer verkent hij de zuidkant van het land.

Wanneer ik fietsend reis, wil ik rust en toch afwisseling. Drenthe heeft het allemaal. De provincie onderscheidt zich door zijn waterrijke natuur en het grootste moerasgebied van Nederland, met bossen, heide, vennen en veen. Een ommetje langs Groningen, voldoende horeca en kwaliteitsvolle logiesmogelijkheden maakten het geheel “helemaal goed”.

De weg naar Cap Blanc-Nez leidt je langs uitgestrekte landschapsgolven, over Vlaamse bergen, door de geschiedenis van het oude Vlaanderen. Deze tocht van Moeskroen tot de Kapen is vooral een mentale inspanning. Om de grenzen in je hoofd uit te wissen. En een bewustwording. Van onze cultuur die ongehinderd over die grenzen heen golft.

Onder een lentezonnetje enkele dagen van stad naar stad cruisen leek ons wel wat voor de ‘paaspauze’, maar aprilse grillen staken stokken in onze fietswielen. Toen het lentegevoel terugkeerde, splitsten we de route op in drie lange fietsdagen. Onderweg kregen we het gezelschap van enkele muzikale metgezellen.

Vandaag is de doorsteek van de Middellandse Zee naar de Atlantische Oceaan een comfortabele bezigheid, maar in 2000 was het geen lachertje om het Canal du Midi op de voet te volgen. Hobbels, bobbels en boomwortels waren ons deel en ook langs het Garonnekanaal was het vaak mountainbiken. Maar de drang om ‘het water’ te volgen liet ons nooit los.

In aanloop naar onze fietsvakantie gaven we onszelf een opdracht: Kies een Duitse regio en maak een voorstel voor een tocht van drie à vier weken. Probeer de dagafstanden te beperken tot 70 km, en ook de hoogteverschillen, want er moet heel wat bagage mee, en ook twee stuks ‘levende’ kilo’s, 6 en 8 jaar oud.”

Na zijn tocht langs de Belgische taalgrens trok onze redacteur er opnieuw op uit, ditmaal langs de landsgrenzen van ons kleinste buurlandje. In vijf afleveringen waagde hij zich aan talloze oversteekjes naar Wallonië, Frankrijk of Duitsland, maar genoot vooral van de vele schilderachtige landschappen. De start is voor de ‘Oesling’, de Luxemburgse Ardennen.

Hoe ver kan je fietsen in Zeeuws-Vlaanderen? In het kielzog van een olietanker naar het andere eind van de wereld. Als je liever veilig op het land wil blijven, zal je moeten afrekenen met kasseien, grind en wind.

Als je houdt van historische dorpen en abdijen, natuurlandschappen en eindeloze rust, dan ben je in Frankrijk op de juiste plaats. Een tocht door de fascinerende natuurparken van de Brenne en de Périgord-Limousin is niet meer of minder dan een confrontatie met … je eigen ik.

Het is al jaren onze droom om een wereldreis te maken. We delen als koppel dezelfde passie en nieuwsgierigheid. We willen de wereld ontdekken, mensen leren kennen, op avontuur gaan en uren buiten spenderen in de mooiste landschappen. Daarom zijn we een aantal jaar geleden begonnen spaarcentjes aan de kant te zetten om die droom werkelijkheid te laten worden.

Tussen Chimay en Roubaix vormen twee onvolprezen natuurparken samen een uitgestrekt gebied vol lappendekenlandschappen met authentieke dorpjes en middeleeuwse boerderijen. Langzaam dring je door tot de creaties van Samber en Schelde. De restanten en monumenten uit het oorlogsverleden maken dat deze streek niet moet onderdoen voor onze Westhoek. En natuurlijk is dit ook de bekende ‘hel van het Noorden’.

Terwijl het de ene week nog vroor met een laagje sneeuw, mochten we de week daarop de onderlaagjes van onze fietskleding thuislaten. Maar we hadden beloofd de Kempenroute te verkennen, dus haalden we met plezier al in februari onze fiets van stal.

In vorig nummer (Op Weg 2020 6) werd onze mountainbiketrektocht beschreven dwars door de bergen van de Livradois in het westen van het natuurpark, nu is het beurt aan de ‘Monts du Forez’ in het oosten en de ‘Monts Noirs’ in het Noorden.

In de eerste aflevering (Op Weg 2020 6) fietsten we d’Artagnan achterna door ‘de Zuidelijke Nederlanden’, waar hij aan zijn einde kwam. Vandaag trekken we door Zuidwest-Frankrijk, meer bepaald door de oude provincie Gascogne, de geboortestreek van de vierde musketier, over de lieflijk glooiende heuvels tussen de grote rivieren Dordogne, Lot, Garonne en hun bijrivieren.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In de laatste aflevering staat niet alleen de taalgrens centraal, we doen ook drie regio’s én twee taalgebieden aan. In zeven grenswisselingen vertoeven we nu eens in Vlaanderen, dan weer in Nederlands Limburg of in het Waals Gewest.

Ik beken, ik heb een langlopende liefdesaffaire met de Westelijke Balkan. Vorig jaar stelde ik een routeboekje samen om die liefde te delen met een breed fietspubliek. Het was niet altijd makkelijk om de drukke kustweg te vermijden, maar het is op enkele kleine stukjes na uitstekend gelukt.

Transardennaise 2.0. Met de fiets dwars door het land van Semois, Maas en Viroin. Als Hannibal over de Alpen. Deze fietstocht leidt je door de meest dramatische landschappen van de Ardennen – Belgisch en Frans – en de Viroinval. Over adembenemende fietspaden langs de rivieren, kaarsrechte grindpaden door de uitgestrekte bossen en smalle kronkelpaadjes in de wildere wouden tussen Bouillon en Chimay.

In de noordelijke Auvergne ligt het wondermooie natuurpark Livradois-Forez, groter dan Oost-Vlaanderen. Onbekend, maar zéér bemind door vijf mountainbikers die zes dagen dit ruige landschap en zijn oneindige schoonheid doorkruisten. Van de vallei van de Dore, die de ‘Livradois’ in het westen scheidt van de ‘Forez’ in het oosten, naar de Monts Noirs in het noorden.

We zouden deze zomer de Pyreneeën doorkruisen, maar ook wij moesten onze fietsplannen bijsturen omwille van een virusje. Het werd een tocht door het oosten van België met een tipje Nederland. Het klinkt cliché, maar we waren echt verrast door de schoonheid van ons land. En ook wel een beetje door de lastigheidsgraad, al had de warmste week ooit gemeten in België daar ook iets mee te maken.

Enkele jaren geleden fietste ik de Tour du Luberon in de Vaucluse. Mooi, maar in september was er geen sprietje lavendel meer te zien, terwijl de paarse bloemen toch de ziel van de Provence uitmaken. Toen al rijpte het idee om hier ooit terug te keren, maar dan in volle bloeiperiode. Paarse velden lenen zich immers uitstekend voor een combinatie van fietsen met mijn andere hobby, landschapsfotografie. Uitgebreid zoeken op internet leverde mij twee plaatsen op met concentraties van velden: het plateau van Sault aan de voet van de Mont Ventoux en het plateau van Valensole bij het Lac de Sainte-Croix. De coronacrisis dreigde roet in het eten te gooien maar net op tijd gingen de grenzen open. Elk nadeel heeft zijn voordeel: door de reisbeperkingen ontbraken de dichte drommen toeristen die zich elk jaar gewapend met een fototoestel ter plekke begeven. Op vele plaatsen was ik alleen en kon ik in alle rust foto’s nemen.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 7 fietsen we langs weerszijden van de Jeker die aan de overkant van de taalgrens Geer genoemd wordt.

‘La Route Européenne d’Artagnan’ is voor ruiter en paard wat de Sint-Jacobsroute is voor wandelaar en fietser. Dit Europese project is de allereerste langeafstandsroute voor paarden, koetsen, mountainbikers en wandelaars, maar niet echt geschikt voor de langeafstandsfietser. Een klein tekort, waarvoor wij een volwaardig alternatief uitwerkten.

Hoe beleef je een tocht als je onvoorzien en onverhoeds op pad gaat? Met een gedegen voorbereiding hadden wij geen gokje gewaagd op een roestig sluisbruggetje, geen kasteel bezocht dat niet bezocht kon worden en niet écht over een oude spoorweg gefietst.

Zaterdag 17 oktober, gezellig aan de ontbijttafel. Op de radio en in de weekendkranten alleen maar onheilspellende coronaberichten. Eén lichtpuntje toch, het weerbericht. “Het wordt vandaag een zonnige dag. Tegen de avond in het uiterste westen van het land mogelijk een spatje regen.” Voor ons het signaal om de fietsen in te laden en de gloednieuwe Kustroute te ontdekken.

Dankzij corona befietsten wij vanuit ons kot het verbazend boeiende Waasland. Doel: hoofd, lijf en leden gezond houden. Die buurtverkenningen smeken zonder twijfel om herhaling, maar ook het ‘nog wat verder’ lonkte. Honger naar een verboden vrucht? Zin om de ‘topvorm’ na de zowat 2500 coronakilometers te valoriseren? Hoe het ook zij, de snel schrijdende exit in juni kon ons wel bekoren om even te proeven van het nabije buitenland.

Door diverse LF-routes met klinkende namen als Zuiderzeeroute, Hanzeroute en Rijnfietsroute aan elkaar te rijgen, trappen we een lus rondom de Veluwe en doen we stedelijke parels als Utrecht, Amersfoort, Zwolle en Arnhem aan. Het wordt een sportieve vakantie met natuur, cultuur en gezellige rustplekjes.

We zijn GR-vrijwilligers van het eerste uur. Onze allereerste bustocht liep van Bouwel naar Tongerlo op de GR 5 die toen nog in ontwerp was. Maar trouwe lezers van Op Weg weten dat de allereerste GR 5 in Vlaanderen geen wandel- maar een fietsroute was. Jarenlang hebben wij het onderhoud gedaan van de eerste 80 km. In de zomer van 2019 stapten wij opnieuw op de fiets, uit liefde voor ‘onze’ route en als eerbetoon aan de maker, Hubert Yseboodt, onze inmiddels overleden ere-voorzitter.

Verwonderd over de tegenstrijdige tweetaligheid rond onze taalgrens verkende redacteur Ward Van Loock in de zomer van 2019 de grillige scheidingslijn tussen Vlaanderen en Wallonië, van Komen tot Voeren. In aflevering 6 fietsen we tussen Sint-Joris-Weert en Hoegaarden.

Onze fietsreizen gingen al vaker richting Frankrijk, maar telkens proberen we nieuwe regio’s te ontdekken. Vorige zomer was dat niet anders. In de Cévennes deed de afwisseling tussen ‘gorges’ en ruwe hoogvlaktes ons meermaals naar adem happen, figuurlijk omwille van de schoonheid, maar ook letterlijk door de grote hoogteverschillen. De Katharenroute trakteerde ons dan weer op indrukwekkende burchten en schitterende vergezichten tot ver in de wonderlijke Pyreneeën.

Bivakzones zijn geen campings maar plekken in natuurgebieden waar je legaal in een trekkerstent mag overnachten. Inmiddels zijn er een 60-tal in België. Ideaal om ons in deze woelige coronatijden in eigen streek en met de garantie op groen en rust te slapen te leggen.

September 1991. Mijn broer en ik hebben niet gewacht tot vandaag om op de fiets te kruipen. Integendeel, voor ons is het seizoen in de eerste dagen van mei begonnen. Maar de Gordel is de bekroning van onze fietszomer. 100 km fietsen in een wijde boog om de hoofdstad, het blijft een uitdaging.