Artikeldatabank

In drie etappes volgen we de Semois van de bron in Aarlen tot Florenville. Het traject via GR 16 balanceert op de rand van de Ardennen en Belgisch Lotharingen. Geniet van de rustige Gaumestreek met haar typische dorpen, bewonder de eerste meanders van de rivier en probeer om nog voor Florenville al niet te staan duizelen op een rotspunt hoog boven het water.

Op de Dam in Amsterdam ga ik op zoek naar een wandelboom. Eén van zijn takken zou richting Brussel en Parijs moeten wijzen, als startpunt van GR 12, in Nederland beter bekend als het Graaf Floris V-wandelpad. Maar er is hier nergens een boom geplant. Gelukkig weet ik de weg.

De bekendste GR is ongetwijfeld GR 20, een route dwars door Corsica waar vaak in superlatieven over geschreven wordt. Er zouden kettingen hangen en wie hoogtevrees heeft gaat er beter niet stappen. Ik vraag me af waar de waarheid eindigt en de mythe begint en besluit het zelf uit te zoeken.

Weinig wandelbestemmingen bieden op een relatief kleine oppervlakte zo’n onwaarschijnlijke variatie aan berglandschappen als het Nieuw-Zeelandse Zuidereiland: actieve vulkanen, onontgonnen gematigd regenwoud, diepe fjorden, kurkdroge steppelandschappen en verwilderde rivieren die het smeltwater afvoeren uit het alpiene hooggebergte. Bovendien is er een erg goed uitgebouwd netwerk aan wandelroutes en een ronduit uniek huttensysteem. Jammer dat het land zo hopeloos ver weg ligt…

In 2002 beslisten mijn vrouw en ik op aanraden van een echte natuurliefhebber om in Nederland een stukje kustpad te wandelen. Dertien jaar later hebben we ongeveer 2500 km zand en zee achter de kiezen, vooral in Frankrijk. Aan de kust valt altijd wat te beleven!

Zin in een glas bier op het Schotse schiereiland Knoydart? Dat kan in The Old Forge. Officieel de meest afgelegen pub van Groot-Brittannië. Er bestaan drie mogelijkheden om er te geraken: de boot, de helikopter of – zoals wij deden – twee dagen flink doorstappen door één van de mooiste stukjes Schotland.

Als laatste buswandeltip in een rij van tien zoeken we de golvende akkers van Waals-Brabant op. Sierlijk kronkelende veldwegen rijgen imposante vierkanthoeves, dorpen en gehuchten aan mekaar. Een mooie en ontspannende afsluiter in een streek waar we nooit zouden komen als de wit-rode GR-streepjes ons niet gelokt hadden.

Niemand heeft nog een excuus om een meerdaagse Grote Route uit te stellen. De nieuwe wandelgids GR 12 is immers gesneden brood. Het traject is vlot bereikbaar met openbaar vervoer, er is logies in overvloed, het belevingsgehalte is hoog voor jong en oud en op het Atomium staat geen einddatum. Al weet je dat laatste nooit, dus begin er maar aan.

In Ierland is de Ring of Kerry een populaire autoroute. Maar omdat wij als vastelanders,niet echt vertrouwd zijn met de Ierse gewoonte om links te rijden, vonden we het veiliger,om de regio te voet te verkennen. De 210 km lange Kerry Way loopt helemaal rond het,schiereiland Iveragh, grotendeels over onverharde paden.

Nadat we eerder over het Kanaal gingen ‘shortbiken’ in Kent en Suffolk is het nu de beurt aan Yorkshire. Met de stad York en de lichtglooiende heuvels van de Yorkshire Wolds binnen fietsbereik is dat een aanlokkelijk plan.

Augustus 2015, de beenspieren hebben dringend wat training nodig. Omdat het Luxemburgse Mullerthal Trail voor onze contreien behoorlijk wat hoogtemeters telt, is de keuze snel gemaakt. Deze avontuurlijke route dichtbij huis bestaat uit drie genummerde lussen die je naar eigen goeddunken aan elkaar kan plakken.

Het is begin april en GR-West-Vlaanderen heeft een klassieker gepland om optimaal te genieten van een fris lentebriesje en een dapper lentezonnetje: Cap Blanc Nez aan de Opaalkust. Krijtrotsen wisselen af met diepe valleien, duinen, duinbosjes en een stevig stuk strand. Althans, dat was de bedoeling…

St Cuthbert’s Way, een pelgrimsroute door het grensgebied van Engeland en Schotland, is een wandelpareltje. Alles wat je wenst krijg je binnen 100 km: weidse landschappen, fraaie ruïnes, weinig asfalt, veel cultuur en vooral een spectaculaire finale: een stukje wadlopen naar het betoverende Holy Island.

Een boek over de verloren gewaande pelgrimsroute naar Rome plantte een zaadje in mijn hoofd. Een jaar later stond ik in de crypte van Canterbury Cathedral, helemaal klaar voor een tocht van 2000 km langs de Via Francigena. Het miezerde toen ik vertrok. Wat leek het zonnige Rome toen onbereikbaar ver!

Eeuwenlang hielden kluizenaars en pausen-in-spe er zich op en zelfs een oergodin kon dat niet beletten. In de schaduw van de op één na hoogste bergtop van de Apennijnen is het Majellapark een schatkamer waarin de wandelaar dagenlang kan graaien zonder zich ook maar een moment te vervelen.

Enkele seconden, hooguit een minuut voor je de laatste stap neemt, wordt het muisstil in je hoofd. Een laatste blik naar de duizelingwekkende diepte van de Lysefjord onder je. Diep inademen. Adrenaline. En dan alsof het de doodnormaalste zaak is, die drie passen zetten op een rotsrichel en in het midden van die fameuze kei tussen twee rotswanden gaan staan.